13 - 17 september. Freek in het Wild

Dinsdag 13 september. Freek in het Wild
Eindelijk zitten we echt in het ritme. B+R lagen om 20.00 uur in bed en waren vanmorgen al om 6.30 wakker. Na een beetje rekken zijn we maar gaan ontbijten. Ik heb nog een stuk hardgelopen over het strand en dan zijn we nu echt op z’n Freeks op zoek naar koala’s in het wild. Ook zoekt Boaz deze vakantie naar haaien, walvissen, dolfijnen en kangoeroes.
Volgens Boaz kan Freek echt alles en weet Floor helemaal niets van Freek en Boaz alles. Freek kan namelijk alle dieren optillen en hij is de baas van alle bossen en boswachters van de hele wereld.

Na een tip van de campingdame zijn we op zoek gegaan in een gebiedje bij een collega-camping op 15 minuutjes rijden. Een prachtig gebied maar helaas geen koala’s gespot. Boaz kwam een paar mensen tegen en vroeg (in het Nederlands) of zij vandaag soms al een Koala hadden gezien. Zij hadden een tip voor een sanctuary voor koala’s waar Floor ook al iets over gelezen had, dus wij daar naartoe. Na een half uur rijden komen wij bij het sanctuary, wat helemaal geen sanctuary blijkt te zijn. Sterker, ze hebben al in geen tijden een koala gespot. lekker dan.

Onverrichter zaken keren we huiswaarts, waar we nog een bezoek brengen aan een dichtbij gelegen uitzichtpunt waar we de oceaan afspeuren naar walvissen die in deze periode langs de kust van noord naar zuid trekken. Helaas weer geen geluk. Misschien moeten we Freek maar eens bellen voor tips, stel ik Boaz voor. Die vindt dat belachelijk want we hebben Freeks nummer helemaal niet.

De volgende morgen staan we vroeg op; vandaag pakken we het anders aan. We pakken de boel in en zeggen de camping gedag en vertrekken richting haven; we gaan op walvissenspeurtocht met de boot!
Wel eerst nog even een lekkage in de camper opruimen, want na een flinke bui (afgelopen nacht) loopt er water langs de zijkant van de camper naar beneden en stroomt ergens naar binnen onze keukenkast in, en er weer uit in de camper. Toch maar eens bellen met de verhuurder.

Op de valreep lopen we om 10.00 uur de loopplank op naar de grote catamaran die ons de oceaan op stuurt op zoek naar walvissen en misschien ook dolfijnen. Na een uur varen en speuren door alle mensen aan boord, horen we geschreeuw. Een aantal mensen heeft een walvis gespot. Ze worden herkend doordat zij boven komen om adem te halen en daarbij eerst uitademen met een sproei-fontein van wel 3 meter hoog. Daarna zie je hun rug boven water komen en als laatste de staart. Het zijn twee humpback (bultrug) whales. De staarten zakken weer naar beneden. En dan komt het grote wachten tot ze weer boven komen. Walvissen kunnen namelijk tot wel 40 minuten onder water blijven. De kapitein vertelt ons dat zij vaak ongeveer elke 5 minuten weer boven komen. Maar waar? Hoe groot de boot ook is, toch is het heel spannend om te zoeken naar waar en wanneer ze weer boven komen. Wij staan een beetje aan de zijkant van de boot als rechts van ons (op 100 meter) een fontein van water sproeit. Blijkbaar zwemmen deze walvissen niet zo snel en zijn we er voorbij gevaren. Nu we hun richting en snelheid weten volgen we ze een tijdje. Elke vijf minuten zien we ze weer. Hoewel we nooit echt heel dichtbij komen (tot ca 40 meter) is het toch een heel bijzondere ervaring. Ook Boaz en Ravi blijven de 3 uur durende trip geboeid. Dan is de tijd op en varen we terug naar de haven. In de haven zien we al klap op de vuurpijl ook nog een paar dolfijnen zwemmen. Prachtig en heel bijzonder om deze dieren zo vrij te zien zwemmen, een totaal ander beeld dan in het dolfinarium.

Na deze geweldige ervaring doen we nog snel een paar boodschappen en rijden we 325 km verder naar het noorden voor onze volgende stop; Crescent Head. Net op de snelweg rij ik met 110 km per uur over een opgerold tapijt heen die ik niet meer kan ontwijken. Blijkbaar net door iemand verloren. Gelukkig gaat het goed en lijkt er geen schade. Gelukkig hadden die mensen geen eiken vloer, zullen we maar zeggen…

Tegen de schemering (het is hier om 17.30 donker) verlaten we de snelweg en na een onverharde hobbelweg (max 20 km p/u) komen we aan op de ‘Waves campground’ een ‘surfers-camping’ midden in een natuurgebied en vlak aan de kust. Omdat het donker is en de camping behoorlijk dicht begroeid is, kiezen de we de dichtstbijzijnde ruime plaats. We staan er prachtig onder de bomen. Snel nog wat eten en slapen.

Donderdag 15 september
Voor het eerst deze vakantie hebben we het gevoel echt even te kamperen. Geen asfalt maar een bos. Op deze hippie-achtige natuurcamping is alles niet zo ‘gelikt’ als op de luxere ‘Caravan Parks’. We besluiten om vandaag lekker te chillen. Na een ontbijtje en koffie komt er een cool, donkergroen, jaren 80 busje de camping op rijden met een jong stel en een kind aanrijden, die uiteindelijk naast ons komen staan. Het jongetje is net zo oud als Boaz en na even aan elkaar ‘gesnuffeld’ te hebben heeft Boaz z’n eerste vakantievriend gemaakt; “Teo”!

Zijn ouders zijn een jong stel dat, zoals hier een beetje een trend is, in hun ‘Van’ wonen. Met hun hele hebben en houwen ‘on the road’. Leuk om met deze mensen te praten over hun drijfveren om voor zo’n bestaan te kiezen en te horen hoe dat is. Het zet je wel aan het denken over hoeveel je nu echt nodig hebt. Onze luxe camper steekt wat schril af tegen hun vrije, maar primitieve, summiere bestaan. Maar het is tegelijkertijd een mooi contrast. Wij werken jaarrond hard om van deze luxe reis te kunnen genieten. Zij zijn het hele jaar ‘vrij’ en kiezen voor een minimaler of noem het ‘soberder’ manier van leven. Floor en ik komen tot de conclusie dat we niet zo ver zouden willen gaan als dit stel. Maar niettemin een interessante ontmoeting.

We steken de weg over en daarna het duin en komen op een prachtig strand dat een beetje geheimzinnig is gehuld in mist dat uit het natuurgebied komt zetten, waarschijnlijk door de regen van afgelopen avond. Het is zo’n 3 kilometer lang en wij zijn echt de enige op het strand, terwijl het met 25 graden toch gewoon lekker weer is. We houden tijdens onze wandeling een kleine fotoshoot want het is een prachtige plek hier!

Morgen reizen we verder in de richting van Byron Bay en staan dan weer even op een wat luxere camping van waaruit we weer een nieuwe omgeving gaan verkennen. Deze hebben we vast geboekt omdat hier de voorjaarsvakantie eraan komt en het dan drukker schijnt te worden. Tot nu toe is het overal lekker rustig. Grappig dat je hier ook echt de typische voorjaarsdingen ziet zoals narcissen en uitbottende bomen. Ook merk je het aan de opgewektheid van mensen die uit de winter komen. ‘spring is coming!’ staat er op een bord bij de ingang van de camping.

Vrijdag 16 september
Vrijdag hebben we ongeveer 320 km gereden naar Ballina, waar we nu op de camping staan.

Vanaf de camping nemen we de hobbelweg weer terug naar de snelweg en reizen op advies van Teo’s ouders met een tussenstop in Bellingen. Het is even om maar we rijden door een prachtige groene vallei naar een soort kunstenaarsdorpje, we kopen een simpele lunch en vragen naar een picknickplek en vinden die aan een riviertje met ondiepe bedding. Ideaal natuurlijk voor Boaz en Ravi, we maken in no-time een eiland van stenen voor de vissen en de schildpadden die er zouden zwemmen.

Daarna rijden we door over de Pacific Highway die we langs de hele Oostkust zullen blijven volgen. Er wordt volop aan deze weg gewerkt en daar waar hij af is rijden we lekker door. Op andere plaatsen rijden we vooral over de oude provinciale wegen en dat maakt dat we gemiddeld zo’n 70 a 80 km per uur afleggen. Het leuke is dat we zo heel veel zien, het nadeel is dat het wat langer duurt en de wegen erg hobbelig zijn, vooral achterin stuitert het behoorlijk. We komen tegen schemer aan op de camping, doen snel een pizza in het oventje, douchen en kruipen onder de wol.

Zaterdag 17 september
Vandaag een relaxed dagje. Het wordt mooi weer en we doen de was, genieten van de luxe camping en dan vooral van de voorzieningen voor de kinderen. Gisterenavond had ik met Boaz na het douchen al even een geheime (niet tegen mama zeggen!) nachtelijke verkenning van de camping gedaan en waren we al allerlei ‘vette’ dingen tegen gekomen. Een speeltuin, springkussen, een zwembad en een midgetgolfbaan.
Het duurde vanochtend dan ook niet lang voordat we op pad gingen. Eerst naar de speeltuin en even op het springkussen, dat eigenlijk al te heet was geworden door de zon. Toen was al snel het waterparadijs aan de beurt. Snel zwempakken van de grote neven aan (vooral voor de UV-bescherming) en spelen maar. Floor en ik met een bakkie pleur ernaast; er zijn slechtere, euhhh welke dag is het ook al weer vandaag, euh, zaterdagochtenden te bedenken. Achteraf had ik ook zo’n UV pak moeten hebben want ik ben aardig rood geworden vandaag.

Na de lunch gaat Ravi altijd even slapen en is er tijd om iets apart met Boaz te doen. Vandaag natuurlijk Midgetgolfen met papa. Na 18 holes is er nog geen duidelijke winnaar, dus doen we nog een rondje voor de zekerheid.

Boaz gaf vandaag aan dat hij het hier wel erg leuk vindt maar dat hij ons huis toch ook wel mist. Als we vragen wat hij dan mist; nou gewoon het huis en m’n speelgoed, en Sepp…
en dan volgt (samen met Ravi) de hele rij, en Kiki, en Maren en Oki, en Merle, Teun, Sieb en Lotte en Noor en Puk etc. etc. (voel je niet vergeten als je naam er niet bij staat; je bent echt genoemd…) Ravi ziet ook in veel dames hier “OMA”!!!! Waar hij dan uitgebreid mee gaat staan kletsen, die hem niet begrijpen want deze ‘oma’s’ spreken geen Nederlands… En Boaz ziet vooral dingen die hij aan opa wil vertellen, zoals een raar muizenholletje in het bos en gekke zanddrolletjes die, denken wij, van krabben zijn.

’s middags lopen we nog even naar de beach, waar we de echte golfsurfers op behoorlijke golven aan het werk zien, echt een mooi gezicht. Wij bouwen een mooi zandkasteel en dan is de koek bij de jongens op. Eten, badderen en slapen. Het keten in bed duurt vandaag niet al te lang.

Als de jongens slapen hebben wij ook even rust. Ik zit dan vaak dit soort stukjes te tikken, even op internet of de foto’s te backuppen. Floor leest een boek of zoekt, zoals vanavond, vast naar een geschikte camping voor een paar dagen vooruit. Omdat we vaak wat later aankomen is het fijn om gereserveerd te hebben.

Morgen gaan we naar het bekende Byron Bay. Het is het meest oostelijke puntje land van Australië. Daarna reizen we langs Brisbane nog een stukje omhoog naar Beachmere. Brisbane slaan we nu nog even over omdat we hier onze reis straks zullen eindigen.